„Sagan af Þorsteini bæjarmagn“
„Í þann tíma er Hákon jarl Sigurðarson réði fyrir Noregi …“
„… hurfu hornin Hvítingar.“
„13. mars 1890. Þetta er stórfenglegur söguþáttur og eigi sem trúligastur. Guðbrandur Sturlaugsson.“
lúkum vér þar sögu Þorsteins bæjarmagns eða bæjarbarns.
„… Það var nokkrum dögum fyrir jól að Gnípa hvarf …“
„… kóngdóm og ríki eftir hann“
„Þessi söguþáttur er auðsjáanliga skröksaga eins og Kjalnesinga sögur allar til samans allómerkiligar af litlu mannviti samansettar. Hvítadal 22. mars 1890.“
og endar þannig sagan af Jökli Búasyni.
Vantar framan af. Upphaf sögunnar er aftast í prentuðu bókinni sem liggur með handritinu (sjá neðar) en nær þó ekki alveg að þeim stað sem handritið hefst á.
„Þannig kvað öðlingurinn Þorvaldur Konráðsson …“
„Mér mun mætur svanni …“
„Sagan af Þorsteini Geirnefjufóstra“
„Þá Haraldur lúfa réði fyrir Noregi …“
„… og er hann grafinn á Púli“
„Hvítadal 21. mars 1890.“
og lýkur hér sögu Þorsteins Geirnefjufóstra.
Með hendi Guðbrands Sturlaugssonar í Hvítadal, snarhönd.
Handritið er óinnbundið.
Bókbandsleifar fylgja, leifar úr prenti og hamptaumar.
Handritið var skrifað á Íslandi 1890.
Skrifari hefur merkt sér handritið með stimpli efst á bl. 1r: G. Sturlaugsson.
Frá erfingjum Jóns M. Samsonarsonar.
Stofnun Árna Magnússonar á Íslandi fékk handritið, ásamt fleiri handritum, afhent til varðveislu 1. október 2014.
ÞS skráði í mars 2019.